| نویسندگان | مرتضی چیت سازیان - جواد سلطانی فرد |
|---|---|
| نشریه | فقه - پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی |
| شماره صفحات | ۷-۳۹ |
| نوع مقاله | Original Research |
| تاریخ انتشار | ۱۴۰۲ |
| رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
| نوع نشریه | الکترونیکی |
| کشور محل چاپ | ایران |
چکیده مقاله
رجوع از فسخ قرارداد بدین معناست که اگر شخصی قرارداد را فسخ کند، سپس از اعمال فسخ خود پشیمان گردد، بتواند از فسخ خود عدول و درنتیجه قرارداد را احیا کند. در پژوهش حاضر که با روش تحلیلی-توصیفی و با استناد به منابع کتابخانهای انجامشده، ضمن بیان ماهیت حق فسخ و تفاوت آن با حق رجوع از فسخ، برای اثبات ممنوعیت چنین رجوعی - که چهبسا با احتیاط نیز موافق باشد - به قواعدی مانند «الساقط لایعود»، «حرمت أکل مال به باطل»، «تسلیط»، «از بین رفتن آثار ایقاع بعد از انشاء» و از همه مهمتر، قاعدۀ «أصالة اللزوم در ایقاعات» و همچنین «نبود دلیل معتبر مبنی بر جواز رجوع از حق فسخ» استناد شده و در ضمن آن، ادله مخالفان نیز نقادی شده است. به نظر میرسد رجوع (عدول) از فسخ قرارداد با مشکلات فقهی و حقوقی مواجه است و از لحاظ عملی نیز موجب آشفتگی و بینظمی مضاعف در قراردادها شده، افزایش دعاوی محاکم و نیز برخی هزینهتراشیها را برای جامعه در پی دارد.