قراردادهای هوشمند در فقه امامیه و حقوق ایران
چکیده:
قرارداد هوشمند در مدل داخلی خود کد یا برنامه‌ای است که در صورت تحقق شرایطی خاص، به‌طور خودکار و بدون نیاز به واسطه، دستوراتی را به اجرا درمی‌آورد و از این جهت در مدل داخلی قرارداد محسوب نمی‌شود؛ اما قرارداد هوشمند در مدل خارجی خود توافقاتی هستند که به عنوان شرط ضمنی در قرارداد اصلی گنجانده می‌شوند. لذا در مدل خارجی قرارداد قلمداد می‌شوند.
عنایت به پیشرفت سریع تکنولوژی و استفاده‌ی روزانه و فراگیر از قراردادهای هوشمند، ضرورت پرداخت به این بحث کاملاً مشخص است. در تحقیق حاضر با استفاده از روش جمع آوری داده‌ها به صورت کتابخانه‌ای و روش پردازش داده‌ها به صورت توصیفی و تحلیلی به بررسی مبانی فقهی- حقوقی قراردادهای هوشمند پرداخته شده است. به نظر می‌رسد با توجه به ادله‌ی عام ناظر بر معاملات و قواعد فقهی همچون اصل صحت، مشروعیت قراردادهای هوشمند ذیل عقود نامعین قابل اثبات است. همچنین با نگاهی جامع در حقوق موضوعه ایران نسبت به قراردادهای مزبور و با توجه به اصل آزادی قراردادها، به نظر قراردادهای هوشمند تحت ماده‌ی ۱۰ قانون مدنی ایران معتبر می‌باشند.