آراء کلامی عمادالدین طبری با تکیه بر مسأله امامت
چکیده:
عمادالدین طبری از جمله متکلمان شیعه در قرن هفتم هجری است. آثار او اگرچه که به لحاظ محتوایی همانند آثار معاصرانش چون خواجه‌نصیرالدین طوسی است اما از لحاظ شکلی متفاوت و نظم موجود در آن‌ها را ندارد.
طبری در آثار خود با رویکرد جدلی و بهره‌گیری از آثار اهل سنت، استناد به وقایع تاریخی و آراء کلامی متکلمان، بهره‌گیری از ادلّه‌ی عقلی و نقلی سعی در بیان عقاید شیعه، دفاع از آن‌ها و پاسخ به شبهات وارد بر شیعیان داشته است.
ازآنجایی‌که غالب شبهات وارد بر شیعیان ناظر به امامت حضرت علی (ع) است، بخش عظیمی از فعالیت‌های او در راستای اثبات امامت آن حضرت (ع) می‌باشد. او ازجمله متکلمینی است که قائل به خلقت ویژه‌ی انبیاء و ائمه (ع) بوده و این خلقت را در برخورداری آن‌ها از علم لدنّی و مبرّا بودن از هرگونه امر منافر با طبیعت بشری؛ پیش و پس از نبوت و امامت؛ مؤثر می‌داند.
این تحقیق سعی دارد با روش توصیفی و کتابخانه‌ای، به بررسی آراء کلامی عمادالدین طبری بپردازد.