جایگاه حسن نیّت در عقد وکالت

چکیده مقاله

حسن نیت عبارت است از انجام وظایفی که هر یک از طرفین قرارداد یا اشخاص مرتبط با آن، انتظار دارند طرف دیگر قرارداد به‌صورت صادقانه، منصفانه و معقولانه به آن پایبند باشد و برای رعایت حقوق و منافع طرف مقابل بکوشد و از هر گونه سوء نیّت و فریبکاری بپرهیزد.
مواد ۶۶۷، ۶۸۰ قانون مدنی و ۳۹۹ قانون تجارت نشان دهندة توجه قانونگذار ایران به اصل حسن نیت است. یکی از رهیافت‌های مطالعه اصل حسن نیت در فقه امامیه و حقوق مدنی عقد وکالت است. وکالت عقدی است که به موجب آن، یکی از طرفین، دیگری را برای انجام امری به جای خود بر می‌گزیند، مقتضای وکالت- به عنوان یک عقد نیابتی- نیازمند رعایت حداکثر حسن نیت از جانب وکیل و موکل است. در نتیجه می‌توان عقودی که وکیل، بر خلاف حسن نیت منعقد می‌سازد را غیر نافذ دانست. با این وجود، لزوم رعایت حسن نیت یک تکلیف طرفینی است که هم وکیل وهم موکل ملزم به رعایت آن و حمایت از طرف ثالث با حسن نیت در وکالت ظاهری می‌باشند.