مبانی کیفر زدایی از منظر فقه امامیه و حنفیه
چکیده:
کیفر زدایی به طور خلاصه به معنای کلیه تدبیرها و سازوکارهاییست که کارکرد و ثمره‌ی آنها زدودن کامل یا ناکامل،کلی یا جزئی ضمانت اجراهای کیفری است ،بنابراین کیفرزدایی به دو نوع کامل ینی حذف کیفر و جزیی ینی محدود سازی کیفر تقسیم میشود.درفقه اسلامی با توجه به اینکه مجازات‌ها به سه دسته‌ی قصاص،حدود و تعزیرات تقسیم بندی میشوند ،طبق این تقسیم بندی کیفر زدایی شامل حدزدایی ،قصاص زدایی و تعزیر زدایی میشود.فقه امامیه و حنفیه هر دو رویکردی ویژه نسبت به کیفر زدائی دارند. این دو مذهب در مبانی نقاط اشتراک فراوانی در رویکرد نسبت به کیفرزدایی دارند برای مثال در وجود اصول و قواعد ناظر بر کیفر زدایی مانند اصل عدم اصرار بر اثبات جرم که هم از اصول کیفر زداست و هم اصول قضا زدا به شمار میرود یا مانند قاعده درا که از جمله قواعد کیفر زدای فقهی می‌باشد،با یکدیگر اشتراک دارند لکن در برخی از فروعات مانند دایره‌ی شمول این اصول و قواعد اختلافاتی دیده میشود؛مانند اختلاف در مصادیق شبهه در قاعده‌ی درا.در برخی مسائل مذهب حنفیه و در پاره ای دیگر مذهب امامیه در مسئله کیفر زدایی پیش گام هستند.در این تحقیق به تفصیل به بیان اصول،قواعد و مسائل و فرعیاتی از فقه امامیه و همسو با آن فقه حنفیه به طور تطبیقی میپردازیم که این اصول و قواعد و سازوکارها رویکردی کیفر زدا دارند و مبانی رویکرد کیفرزدایی در فقه به شما میروند.